Wo 8/9 – Nostalgie (Stellina en Tar)

We hadden eigenlijk al besloten om Kroatië te gaan verlaten en richting Oostenrijk te gaan. Toch wilden we nog een paar laatste herinneringen ophalen want ergens dachten we “hier komen we nooit weer”. Dit geldt in ieder geval voor de camping en misschien ook wel voor Kroatië.

We hebben echt 3 heerlijke weken in Kroatië doorgebracht, een schitterende kust gezien, leuke stadjes bezocht en prachtig weer gehad (op één dag na dan), altijd 27+ en soms 30+ graden. Het fijnste is dat je ’s-Avonds ook gewoon lekker buiten kan zitten en dat er overdag een verkoelend briesje is die het gewoon aangenaam maakt.

We besloten om die dag een ijscoupe te gaan eten bij Stellina. Dit is een ijssalon (of meer een ieniemienie terrasje) op de camping waar een geblondeerde bodybuild ster al sinds mensen heugenis de scepter zwaait. Ik denk dat het stukje grond waarop de ijssalon zich bevindt prive bezit is. Nou Stellina is er nog steeds, nog steeds hoogblond maar niet meer zo gespierd als vroeger, ze probeert er nog jong uit te zien maar ook bij haar gaan de jaren tellen (heb haar maar niet op de foto gezet).

‘s-avonds wilde we het appartement opzoeken in het plaatsje Tar waar we 5 jaar eerder een paar dagen hebben gelogeerd, totdat ik in Pula onfortuinlijk ten val kwam en in het ziekenhuis belandde. We wilde kijken of we de huiseigenaar er nog woonde om hem nog te bedanken, iets dat we eigenlijk nooit hebben gedaan. Dan wilde we meteen bij het restaurant daar op de hoek gaan eten. Het huisje hebben we gevonden maar de eigenaar leek niet thuis. Het restaurant was er ook nog maar in ieder geval die avond gesloten.

We besloten om, ook in Tar, bij de befaamde Duitse biergarten “Ines en Hans” te gaan eten. Dit was vroeger een befaamd ”biker restaurant” waar we vroeger heerlijke schnitzels hebben gegeten.

Ines en Hans bestond nog steeds, Ines stond in de keuken maar Hans (inmiddels 70 of zoiets) deed niet veel meer dan een beetje met de gasten praten en zijn eigen bier drinken. Een meisje (misschien wel z’n dochter) deed al het werk. Eerlijkheid gebied te zeggen dan het eten ook z’n beste tijd wel heeft gehad en hoe gezellig het er ook is, als je van Duitse schlagermuziek houdt tenminste, ik zou hier zeker niet naar terug gaan.

Zoals gezegd, we denken niet nog naar Lanterna Camp terug te gaan en het bij de goede herinneringen van 15-20 jaar geleden maar zeker ook van deze keer te laten.

Nog even een foto van de trap die we meerdere keren per dag op en af moesten om bij de toiletten en wasgelegenheden te komen.